بندر عباسی دهه چهل تا شصت.

اینجا که ظهر ِسگ است کنار این ساحل

من را در تو چای خانه ای  بوده است

 گاهی که اسیرت بودم ،

در طبقه ی دومت          مسافر خانه ای.

از پنیری که می آمد هر صبح در بشقاب چرک ملامین

و خدمه با ران های کبود و سبز  مجمعه روی سر 

قر می آمد

 چند پر ریحان نیم گند  با دو بازوی لخت بلند داشت

تو اینجا وسط دهه چهل کنار ساحل بساط قمار داری

یک روزی سیبل خراب و تفنگ ِسوزنی دستکاری شده داری

یک روزی کلاه و شال بی ربطی  در نقش ِ داش آکلی

یک روزی در بازی مسخره ی جنگ خروسها بازنده ای

صدایت را برده ای بالا میز چپه شده است

پنکه سقفی دور کف ها ی دور دهن تو ور می زند

 ضامن دار از پر شالت افتاده است

اینها منم که دارم به تو بر می گردم بندر عباسی من

در آرشیو از دست رفته ی تلوزیون.

آخرِ این فیلم تو با خدمه –مرد بود یا زن  -

بالا رفتی

در اتاقی یک تخته

با صدای رادیوی ترانزیستوری از پنجره ی باز

 در آهنگ محزون خواننده ای با ته لهجه ی خلیجی

 به چند دهه بعد افتادی .

شهر زاد است  

اسم راوی سینمای نورمن ویزدوم در دهه شصت

در فیلم شیرفروش

همه چیز خوشحال و خراب است

صداها درهم اند  

در بلندگو های گنده ی دو گوشه ی پرده

 بوی بد فقط از سیگار و کفش نیست

در صحنه هایی با زن های مختلفی  

بوی وایتکس از زیر صندلی ها می زند بیرون

بعد همه داد می زنیم :

                           کی بود این بی شعور؟

بر صندلی هایی که جر داده ایم

من وَ دوستم

 ابراهیم

 دست در شلوار یم

 به انتظار شخصیت زن با موهای کوتاه در لباس خواب.

فیلم تمام است و کار ما ناتمام

نورمن

 لودگی کرد این قدر

که شیر های ما همه توی فیلم سر رفت

 و لحظه ی وارد شدن زن

 نگاتیو و ما پاره شدیم.